Ako naprednjacima ovo prođe, skupljaćemo kišnicu i piti vodu iz oluka! -...

 Dragoljub Bakić (1939, Kragujevac) je srpski i jugoslovenski arhitekta. Rođen je 1939. godine u Kragujevcu. Bakić je diplomirao Arhitektonskom fakultetu Univerziteta u Beogradu 1962. godine. Od 1963-2001. zaposlen u Energoprojektu kao arhitekta, u birou Arhitektura – Urbanizam, odnosno Ateljeu 5 koji je osnovao sa suprugom Ljiljanom Bakić, sa kojom je najčešće radio u koautorstvu. Tokom 1970. godine boravio je u studiju Alvara Alta kao stipendista Energoprojekta. Autor je brojnih objekata i urbanističkih celina u Srbiji / Jugoslaviji, Kuvajtu, Zambiji, Iraku, Zimbabveu, Južnoafričkoj Republici, Saudijskoj Arabiji, Ujedinjenim Arapskim Emiratima, Kataru, Bugarskoj, Danskoj, Švajcarskoj, Poljskoj, Grčkoj, Maleziji, Venecueli i Japanu. Najznačajniji objekti i celine: Upravna zgrada TE Obrenovac, sa Milanom Nikitovićem, (1967—1968); Mina Abdulah beduinsko naselje u Kuvajtu, sa Milicom Šterić i Zlatomirom Jovanovićem (1972—1974); Univerzalna sportska dvorana Pionir 1, sa Ljiljanom Bakić (1972—1973); Stambeni soliter “Y” u Kragujevcu (1973—1974); Stambeno naselje Nova Galenika, sa Ljiljanom Bakić (1975—1976); Stambeno naselje Višnjička Banja, sa Ljiljanom Bakić (1978—1988); Kongresni centar u Harareu, sa Ljiljanom Bakić (1981—1982) i mnogi drugi. Dobitnik je nagrade Salona arhitekture za 1974, 1976, 1978 i 1991. godinu i dobitnik Velike nagrade Saveza arhitekata Srbije 1994. godine. Autor i voditelj Nikša Bulatović